VI. Stay like this weather swirls

Przyjścia Mii, choć nadal niezapowiedziane, stały się po prostu przewidywalne. Zrobiła zaledwie jeden dzień przerwy informując mnie wiadomością, że zbyt wiele czasu pozbawiło ją ratowanie obiadowej zupy, przy której musiała pomagać swojej współlokatorce, by wychodzić na zewnątrz. Poza tym szybko zrobiło się późno, znowu padało, a dodatkowo była burza, więc stwierdziła, że da mi dzień odpoczynku. I tym samym zaskoczyła mnie jeszcze bardziej niż gdyby znowu weszłaby do mieszkania bez pukania. Tym bardziej, że sobotniego wieczoru zdarzyło mi się ogarnąć salon i łazienkę, których kilkudniowe zaniedbanie zmusiło mnie do jakiekolwiek przywołania ich stanu do porządku.

Zawitała z kolei następnego dnia, w poniedziałek, znowu z jedzeniem w przezroczystym pudełku z zieloną pokrywką, zostając po tym na dłużej. Jednocześnie czułem się z tym i dobrze, i trochę jak dziecko. Przeważało jednak to pierwsze, chociażby ze względu na to, że zwyczajnie było to jedzenie i miałem go po prostu więcej. I tym razem okazało się być ono właśnie wspomnianą przez nią zupą z jej wczorajszego obiadu.

– Całkiem smaczna – odparłem, odkładając talerz na podłogę, który szybko przechwyciła, odnotowując moment, w którym kończę porcję, po czym zaniosła go prosto do umywalki.

– Przekażę – powiedziała, odkręciła wodę i opłukała w niej naczynie.

– Hę? Nie była twoja?

– Nie bardzo – odparła, kładąc je na suszarce i strząchając z dłoni kropli wody. – To znaczy, fakt, akurat przy tej trochę pomagałam – dodała, gestykulując przy tym i machając rękami. – Ale wszystkie te potrawy należą do Eriko.

Eriko, jak dobrze pamiętałem, była tą całą jej współlokatorką, bo tylko ta opcja układała się w logiczną całość. Poza tym, że w ciągu kilku ostatnich dni na obszarze kilkudziesięciu metrów kwadratowych tego mieszkania przewinęło się kilka amerykańskich i japońskich imion jej koleżanek, zdołałem odnotować właśnie tamtą oraz niejaką Chloe, które padała w jej opowieściach najczęściej.

– Te wszystkie rzeczy, które przynosiłaś?

– Tak. Nie potrafię ich jeść, a tobie szło gładko.

– Dawałaś mi jedzenie, którego sama nie mogłaś zjeść? – dopytywałem, odruchowo marszcząc czoło.

– Ale ty nie narzekałeś! Nie mów teraz, że czujesz się urażony! – oderwała ode mnie wzrok, wycofując się nieco całą postawą ciała. I dobrze! Potraktowała mnie jak utylizator. – Wiem, że jesz na ilość. Totalnie.

Przetarłem oczy, wzdychając i opuszczając głowę. Temu akurat sam nie mogłem zaprzeczyć. Ale to nie był argument, którego powinna była teraz używać.

– Momentami było mdłe – stwierdziłem zgodnie z prawdą.

– Wybacz – rzuciła bez przekonania. – Ale dzięki temu jesteś w stanie mnie zrozumieć – po czym mruknęła, oparłszy się o blat kuchenny i wyciągnęła telefon z kieszeni. – Dlatego dzisiaj zamawiam sobie pizzę. Teraz – oświadczyła, wystukując coś na wyświetlaczu, co najpewniej było stroną internetową z dostawami lub też odpowiednim numerem w kontaktach.

– Pizzę? – podrapałem się po głowie. Szczerze mówiąc miałem jej zupełnie dość, przynajmniej dzisiaj. Jadłem ją przez cały tydzień – nawet w te dni, w które przynosiła coś Mia, kiedy tylko umykała do domu wyprowadzić kundle ze swojego bloku, bo przecież porcje były okropnie małe. A tymczasem mój żołądek ewidentnie potrzebował wytchnienia, bo na samą myśl o placku zapchanym serem i innym spieczonymi rzeczami, poczułem się jakby niezdrowo. – Zrobię coś sam – zakomenderowałem.

Blondynka szybko uniosła głowę, spoglądając jakby zainteresowana. Po jakiejś sekundzie jednak jej twarz wykrzywiła się w dziwnym wyrazie.

– Przecież miałeś się nie ruszać do jutra z łóżka – zauważyła, wracając wzrokiem do aparatu w swojej dłoni.

– To tylko jeden dzień.

– Przeleż to i tyle – wytknęła znudzona, wertując strony palcem. Nogami bujała powietrzu tuż obok belek taboretu, na którym siedziała. Jasne loki skakały na jej ramionach.

– Po prostu zrobię ten obiad – oznajmiając, wstałem z kanapy i odłożyłem okład na oparcie.

Wtedy Mia znowu podniosła głowę. Zatrzymała wzrok na mojej twarzy i przyglądała się na swój sposób uporczywie i choć krótko, miałem wrażenie, że karci mnie wzrokiem i obmyśla kąśliwą uwagę. Tymczasem tylko uśmiechnęła się, delikatnie unosząc kąciki ust ku górze.

– W porządku – stwierdziła, szybko zmieniając wyraz twarzy i cmokając pod nosem, opuściła wzrok. Wcisnęła boczny przycisk, zablokowała klawiaturę i odłożyła telefon na bok. – Więc ci pomogę. Pójdzie szybciej, no nie.

Ostatnie było zdecydowanym stwierdzeniem – z pewnością. Wzruszyłem więc tylko ramionami, zgadzając się na ten stan rzeczy, choć w rzeczywistości byłem głęboko zdziwiony, że reakcja była tak bardzo odmienna od tej, którą zakładałem. Tymczasem dziewczyna bez słowa przyszła zaraz za mną do kuchni.

Zabrała się za rzeczy o wiele prostsze jak na przykład krojenie marchwi czy pora, zostawiając mi całą resztę i deklarując, że jej oświadczenie nie gwarantowało rzetelnej pomocy, bo nie jest zbyt dobra w gotowaniu. Dodatkowo nie może się wykazać, bo albo wyręcza ją ta cała Eriko albo robił to wcześniej w dużej mierze Himuro, z którym mieszkała w zeszłym roku w jednym mieszkaniu.

Opowiadała zresztą o nim tak samo dużo jak o Murasakibarze, z którym wylądowała razem w klasie i który od czasu pójścia Tatsuyi na studia, stał się jej wiernym kompanem podczas nauki w Yosen, jak i pobytu w Akicie. Co jakiś czas pokazywała zdjęcia, które robiła mu ukradkiem podczas wszelkich czynności, z czego na każdej z nich konsumował wszelkiego rodzaju przekąski i wyglądał na znudzonego. Na drugim miejscu były zdjęcia jej półnagich koleżanek w strojach bikini i na tle Oceanu Spokojnego lub rzędów palm w San Francisco, których robiły w aż w nadmiarze, aczkolwiek przy tym stanie rzeczy, w którym były to dwie, zgrabne nastolatki, dało się to spokojnie przebrnąć. W kolejnej lawinie zdjęć uplasowały się te z wizerunkiem jej psa, podsyłane przez jej mamę czy Himuro, więc wszystko w zasadzie zapętlało w jedną całość, a historie krążyły wciąż wokół tych samych ludzi. Zaczynała całkiem sporo rozmów zupełnie znienacka i bez wcześniejszego nawiązania do nich.

– Jesteście od siebie tacy różni – wypaliła którymś razem.

– Od siebie?

– Ty, od Tatsuyi. Przyjaźnicie się, mimo że tyle was dzieli.

– To samo mogę powiedzieć o tobie i o nim – stwierdziłem od razu i z przygotowaną w głowie argumentacją, bo w zasadzie ta nasuwała się sama.

– Pewnie tak – wzruszyła ramionami, przecinając trzecią z kolei marchewkę i uśmiechając się pod nosem jakby zamyślona.

I tym samym było to trochę dziwne, bo przecież znaliśmy się dość niedługo, pomijając aspekty sprzed kilku lat, w których pamiętałem tylko drobną blondynkę, latającą krok w krok za Himuro i przychodzącą do jego rodziny ze swoją własną. A na tym etapie naszej znajomości mogłem jedynie stwierdzić, że denerwowały mnie w niej inne rzeczy niż te, którymi drażniła na samym początku. Nie irytowała mnie już samymi niezapowiedzianymi wizytami, a jedynie przytykami, głupimi uwagami czy próbami rozdrażnienia jedną z nich. Była gadatliwa, czasami niezrozumiała, ale dotrzymywała towarzystwa, dzięki któremu całe to bezczynne czekanie na powrót do grania stawało się być bardziej znośne. Momentami bywała zbyt głośna, ale przy tym pomocna. Jej entuzjazm w zasadzie gasł chyba tylko na chwilę, uspokajając ją przy tym, nadużywała słowa wyluzuj, które działało przez to zupełnie odwrotnie, ale przede wszystkim nie miała przy sobie żadnych psów.

Widać było jednak, że tęskni za Ameryką. Za rodziną, przyjaciółmi i swoim psem o głupim imieniu.

– Ogarnęłam – oświadczyła nagle, podstawiając mi pod rękę pokrojoną w kostkę marchew.

– Za mało – stwierdziłem, zerkając kontrolnie przez ramię.

Wywróciła oczyma, przysuwając ku sobie drewnianą deskę.

– Ile można jeść? – jej słowa zawisły w powietrzu, a po chwili dało się słyszeć szelest worka, z którego wygrzebała trzy kolejne sztuki. Nie wyczekując odpowiedzi, zaczęła skrobać i kroić je w ślimaczym tempie. W międzyczasie nuciła pod nosem jakąś piosenkę, bezustannie powtarzając tę samą sekwencję.

– Coś jeszcze? – zapytała po skończeniu.

– Nie, poradzę sobie – odparłem.

– Masz tu nie sterczeć za długo.

– Chcesz to ugotować? – zasugerowałem, wskazując trzymaną w dłoni drewnianą łyżką na kuchenkę.

Bez słowa odwróciła się i schyliła do jednej z szafek, otwierając jej i trafiając akurat na niewielki rondelek, który ustawiła na ogniu.

Dziwnie było mi zapytać, jaki miała w tym cel. Bo przecież kto przychodziłby do obcego, latając z jedzeniem i naganiając go do przestrzegania zasad kuracji tak gorączkowo jak ona? Jakiś powód posiadać musiała. Z drugiej strony, jeśli miałbym się nad tym chwilę zastanowić, nie obchodziło mnie to w jakkolwiek znaczącym stopniu.

Całą resztę dokończyliśmy może w dwadzieścia minut, zasiadając przy tym na kanapie. Kanał nie zmienił się od kilku dni, więc aby być jakkolwiek gościnnym, wypadało mi, choć niechętnie, zwyczajnie zapytać:

– Chcesz na coś innego?

– No dawaj, oglądamy – powiedziała pomiędzy przełykaniem gotowanych warzyw z makaronem. – Zaczynam się w to coraz bardziej wdrążać.

Odruchowo spojrzałem na nią, a jedna z brwi powędrowała nieznacznie ku górze.

– Widziałaś w ogóle jakikolwiek mecz?

– Myślisz, że miałam inną możliwość? – zapytała retorycznie. Domyśliłem się, że miała na myśli Himuro i Murasakibarę i prawdopodobnie o to też chodziło. – Byłam prawie na wszystkich meczach Yosen i tylko dlatego, że nie ze wszystkich mogłam dostać dyrektorskie usprawiedliwienia, tak jak oni! I koszty podróży czasem ponosiłam sama...

– Wszystkich? – zapytałem, tym samym wybijając ją z tempa składanych zażaleń. Zerknęła na mnie kontrolnie.

– Tak, na tym z tobą też – uprzedziła mnie, choć w zasadzie w ogóle nie zdążyłem o tym jeszcze pomyśleć. – Całkiem spoko grasz – dodała, wsuwając do buzi kolejna porcję. Wyglądało na to, że jej smakowało. Bo przecież gdyby nie, prawdopodobnie oddałaby mi to w tym zielonym pudełku. 

Poza tym, spoko? I to zaledwie całkiem? Doskonale zdawałem sobie sprawę, że po raz kolejny zniszczyliśmy Yosen, co musiała widzieć na własne oczy. Czyżby chciała jedynie temu zaprzeczyć czy ciężko było jej to zrobić ze względu na to, że sama uczęszczała do tej szkoły? Zresztą, co ona w ogóle wiedziała o koszu?

– Co ty w ogóle wiesz o koszu? – uzewnętrzniłem moje przemyślenia, spoglądając na nią z ukosa. Wyglądała na zupełnie beztroską, w sumie jak zwykle, oblizując sztuciec, którym mieszała zawartość talerza.

– No fakt, całkiem mało – przyznała, mówiąc spokojnie, po czym zaczęła wyliczać. – Z teoretycznej strony, praktycznej zresztą też…

– No właśnie.

– Ale trochę się naoglądałam – dokończyła, lekceważąc moje wtrącenie. – Jak już mówiłam.

Nie wiedziałem czy mogłem temu wierzyć, więc orzekłem jedynie:

– Będziesz miała jeszcze okazję – stwierdziłem – ale i tak nic się nie zmieni.

Mia z kolei obróciła się, przecierając kąciki ust z kawałków ryżu i spojrzała na mnie niezrozumiale.

– Hm?

– Nie przegram z żadnych z nich – zadeklarowałem, uparcie wpatrując się przed siebie.

– Zobaczymy jeszcze – niemal mi przerwała, uśmiechając się jakoby zamyślona. – Tatsuya pisał mi rano, że idzie na boisko.

Nie powiem, że tego mu akurat zazdrościłem. Beztroski, zdrowej kostki i swobodnych treningów. Tym bardziej tam, w Ameryce. Chcąc uciąć temat i uciąć nachodzące wizje zamilkłem, nie odpowiadając już na nic.

I tym samym nie odpowiadała też ona. Z pewną pasją przyglądała się akcji w połowie trzeciej kwarty, pochłaniając danie o nieporównywalnej ilości w całkiem szybkim, jak chyba na dziewczyny, tempie. Zaraz po skończeniu poleciała do kuchni, wracając z niej z dwiema szklankami, pełnymi mineralnej wody, niedyskretnie dając mi do zrozumienia, że rozgościła się tam przeadnie, bo baniak stał schowany za lodówką. 
Wróciła, rozsiadając się tym razem bez żadnych skrupułów na kanapie, komentowała co chwilę, przeszkadzając i odwracając tym samym uwagę od powtórek, bo wymachiwała co jakiś czas rękami i dopytywała o szczegóły spraw bardziej szczegółowych czy skomplikowanych. Czasami cichła, kiedy tylko chwytała za telefon, sprawdzała powiadomienia oraz przeżywała kolejną dawkę przesłanych zdjęć. I zanim zrobiła się na powrót zbyt głośna, zebrała się, oświadczając, że musi wyprowadzić psy, życząc mi udanego treningu nazajutrz.

wybaczcie, rozdział jest trochę rozlazły, może dlatego, że to perspektywa Kagamiego, może dlatego, że nie chciało mi się go poprawiać i trochę nad nim dukałam, może dlatego, że strasznie zależy mi na tym, by lecieć do przodu. póki co mianuję go najmniej rozgarniętym rozdziałem, prosi się o traktowanie go indywidualnie XD